WYSOCZYZNA ELBLĄSKA
Wysoczyzna Elbląska nazywana również Kępą Elbląską, Wyniesieniem Elbląskim jest wysoczyzną morenową zajmującą około 380 km2 i wynosi się od zachodu nad Żuławami, od wschodu nad Równiną Warmińską, od południa nad Obniżeniem Pasłęckim, od północnego – zachodu nad Zalewem Wiślanym. W rejonie Wysoczyzny Elbląskiej można znaleźć osady dokumentujące pobyt lądolodów wszystkich zlodowaceń. Zachwyca powierzchnia terenu, w większości położona na wysokości 140 – 180 m n.p.m. Liczne doliny erozyjne, miejscami pojedyncze wzgórza, malowniczy „martwy klif”, płynące w głębokich dolinach strumienie z bajecznymi głazami narzutowymi, niewielkie jeziora zaporowe, wszystko to stanowi niezwykle barwny i urozmaicony teren.
A lasy?
Po prostu bajka dla przyrodników. Różnorodność siedlisk, urozmaicona rzeźba terenu i różnice klimatyczne, wszystko to powoduje, że fauna i flora może zachwycić. Duże wysokości względne i wysoki stopień nachylenia zboczy utrudniają gospodarkę leśną, co sprzyja występowaniu różnowiekowego drzewostanu. Rosnące tu drzewostany bukowe w wielu miejscach zachowały charakter lasów naturalnych. Ograniczona działalność człowieka, starodrzew bukowy, duża ilość nagromadzonego martwego drzewa, wszystko to powoduje, że miejsce jest przyrodniczo wyjątkowe.
Rezerwaty położone na terenie utworzonego w roku 1985 roku Parku Krajobrazowego Wysoczyzny Elbląskiej zachwycają. Kilka słów o nich:
BUKI WYSOCZYZNY ELBLĄSKIEJ
Rezerwat utworzono w celu zachowania i ochrony fragmentu żyznej buczyny niżowej, pięknego lasu bukowego z niewielką domieszką jaworu, sosny i grabu. Z rzadkimi na Wysoczyźnie Elbląskiej: kostrzewą leśną, perłówką jednokwiatową i żywcem cebulkowym, kwaśnej buczyny niżowej lasu dębowo-grabowego o urozmaiconym pod względem gatunkowym drzewostanie i bogatym runie z czosnkiem niedźwiedzim i żebrowcem górskim.
KADYŃSKI LAS
Rezerwat został utworzony w celu zachowania fragmentu starego lasu bukowego z pojedynczymi, starymi dębami. Na tym obszarze wykształciły się pod wpływem działania wód roztopowych rozcięcia erozyjne, które z czasem zamieniły się w głębokie wąwozy. Z miejsc, gdzie las nieco rzednie, rozciąga się wspaniała panorama Zalewu Wiślanego z zamykającą go od północnego zachodu Mierzeją Wiślaną.
Nieopodal rezerwatu przebiega aleja dębowa, w której najciekawszym, najbardziej rozpoznawalnym okazem jest dąb im. Jana Bażyńskiego. Wiek drzewa określany jest na około 700 lat, a jego obwód wynosi niemal dziesięć metrów.
DOLINA STRADANKI
Rezerwat utworzono w celu zachowania i ochrony unikatowego, niezwykle pięknego krajobrazu doliny rzeki Stradanki z siecią bocznych dolinek i porastającego te tereny lasu bukowego, ochrony stanowisk chronionych i rzadkich gatunków roślin oraz ochrony zwierząt, głównie awifauny. To wąski pas lasu porastającego strome skarpy głębokich wąwozów rzeki Stradanki i części jej dopływów, wraz z tymi ciekami. Malowniczo meandrująca Stradanka płynie przez najdziksze ostępy Parku Krajobrazowego Wysoczyzny Elbląskiej, z dobrze zachowanymi jeszcze fragmentami naturalnych ekosystemów leśnych: buczyn, grądów, lasów wilgotnych, łęgowych, olsów i borów bagiennych.
NOWINKA
Rezerwat leśny, którego celem jest zachowanie oraz ochrona malowniczych dolin erozyjnych, występujących w nich wysięków i zabagnień oraz porastających je zbiorowisk leśnych. Dynamicznie urzeźbiony teren pochodzenia morenowego, z głębokimi wąwozami i wyniesieniami do około 100 metrów nad poziomem morza, porasta las liściasty, głównie bukowy, z niewielką domieszką gatunków iglastych. W dolinach cieków i wilgotnych miejscach występują lasy łęgowe i olsy. Jarami płyną liczne cieki, łączące się ostatecznie w jeden większy strumień – bezimienny dopływ rzeki Stradanki.
I jeszcze o BAŻANTARNI
Bażantarnia to położony na południowo – wschodnim skraju Wysoczyzny Elbląskiej piękny, zabytkowy park leśny założony w 1811 roku. Niezwykle urozmaicona rzeźba terenu, cieki spływające z powierzchni Wysoczyzny – Srebrny Potok, Kumiela i Stagniewski Potok wyerodowały głębokie i malownicze doliny. A drzewa zachwycają! Buki, dęby, świerki, sosny i niezwykle bogate runo leśne z gatunkami typowymi dla obszarów górskich. Nie przypadkiem teren ten nazywa się „Bieszczadami Północy”.
